Уладзімір Кветка

На дарозе Сляпое сонейка... Так прыгожа Паглянуть... Пейзаж Здаецца Водбліскам...

У кутку каля Штучнага Паркана.. Узышла Крапіва... І кажа я яшчэ Буду Свярдзёлкай Не хадзі басанож..

Ружовае Неба... Ружовае Як быццам Ад пацалунка, Калі Першае Каханне...

Незразумела Хто стракоча... Ці птушкі... Ці кузуркі...

Натхнены, Шчыры, Ўзнеслы... Пошчак... Ці то цвырк... Духмяны Гоман... Які Казыча і шапоча...

А Тюльпікі Моляць Каб... Такая ўзнесласць была заўжды...

Выкінь мяне з галавы... Казаў ён... Я як мора якое не Перайсці... Я як глыбіня, Што лепш Глядзець паверсе...

Я як Птушка, Что хоча толькі Звінець... Я як снег На першых Пралесках...

Я як дробная Пакінутая рэч... Якая зіхаціць.. Здаецца нечым Але гэта простае Шкло...

А яна адказала, Калі гэта ўсе ты Як цябе забыць

Ен зайшоў Прыгожы.. Бачна брыль За кіламетры... А на паліте Замоклым... Подых ветру...

Нібыто з іншай Планеты... Дзе заўседы хораша І светла...

Дзе заўседы хороша І светла...

Выпіў Кубачак Гарбаты.. За абшар І за здароўе... Гэта быў Наш стары сябра... Што прыходзіў без Дамовы....

Такая легкасць... Што трэба.. Чакаць або шукаць Каханне....

можно Дыхаць і адчуваць... Як на дрэвах Пахнуць белыя кветкі....

Хутка можна будзе хадзіць Без майкі без нараканняў...

Быццам плыве і слізгае паветра.

Ад ліхтара скрозь Адчыненае шкельца ліхтарынка... Паплыла над роўнядзю зямлі... Так прывабна мігаціць... Быццам нешта ў небе Напісала... Не дастаць, але Відаць... Ох, якая мітусінка... На далоні не спаймаць... Зноў адчыненае Шкельца, Быццам Крышталёвы Водціск Уначы... Быццам Хтось, чакае Зноў Да плямаў Светла Далучыць...

Рыфмачкі вы як скрыпачкі... З скрыні гукаў і нематы... Як бягучыя рысачкі ў плыні...

Наталіце Напоем Гаючым... Супакойце Цяжар ўначы... Калі ўжо Перестануць Вочы бурштын на бразготках Бяссоня Лічыць..

Кропкі, коскі- Усё як адно... Куды ставіць З вамі ластаўкі Болей відно...

Разлілася крыху рэчка, Там дзе роўны беражок... Плавае ўпэўненая качка, Прыляцела мабыць, што здалёк. Што паўсюль Люстэрка бачыць... І слізгае легка ў ім... Дождж быў цэлы тыдзень.... Толькі стрыманая качка На хвалях Пакідае цень.. Можа ёй таксама Зразумела, чалавецкая туга... А на берагах імшыстых Праплывае раняшняя белая смуга....

Не толькі слоты У мяне... Но тое, што Ніякавею... І дух бывае ў харастве... Як быццам сам... як сонца грэе....

І я паўденны быццам назаўжды... Незразумелы вобліч посмішкі на Твары... Нясу Зяленых траваў стан... Спяшаюсь быццам не паспею ... Даміны абмінаю...

У завадатарскай Гульне... Але цяжар Павекаў... Ну як табе Пакліканае рэха...

Мкне рудая вада... На беразе пасохлыя сцябліны... У іх астылая краса ...

Прад абуджэннем Зноу́ недачыненне... Блуканне ... выйшло так але чакання вобліч не не спрах...

у́здымае крылы птушка над страхою.. і намагаецца набыць... тыя сілы веснавыя... і неба пераплыць...

Месячык цягнуў да зоркі ручкі... "Пастаім ў вышыні..." Ў гушчары спявае зеляніна гучна... і прастора на дваіх.

Бачыш ў нас сустрэча сёння ты адна ў гэты час ... разбяжаліся сяброўкі не збярэшь штораз..

неба быццам сіняя бавоўна... быццам легкі шлях да нас... роўны ўскрай як быццам лег пад прас...

твае рукі ў белым стане... легкая далонь рукі... перакрочыла ціхутка вобліч цемраты...

і прау́да квет той здрацвянеу́... па што жа ты хадзіла жанчына у́ хустцы і туге, няу́жо ты у́ дождж жала і касіла...

То быу́ абраны мой... я гэту кветку прытуліла... каб мне было лягчэй сабраць у́ потугі у́се сілы...

ты магла зноу́ каго-небудзь абраць...

Але та кветка у́ полі стромкая дрыжала... як быццам дзень і ноч я яе чакала..

то толькі звон пытау́ яе, а доля счэзлай кветкі яшчэ гарэла у́ руках у́ кабетачцы, кабеткі...

На грудзь маю у́падзе бясконцы святло... і ажыве прага да слова... і ажыве вакольны змест... і будзе лад нанова...

Калі у́жо так насычана зямля... блукае паліто сярод надвор'я яшче у́ ценнях цягнецца рука шукаючы патолі...

і зразумею лямпы жоу́тае святло... у́жо ценні адыгралі ролі... ідзе душа і на вяку кранае голле...

Дрыжачаю рукой у́знімаю келіх... але мау́ляю быццам князь за жыцце... і хай у́ шкла падвойнасць... у́сялякая задумка у́ каларыце...

і з шклом... грукочу аб яго крышталь... так здарылась уява... найлепшы вобліч і медаль... якая там яшчэ у́ закорках (алагізм подкорки) справа...

І яблык каля келіха віна... а стол расквёу́- у́ кветках і быццам келіх на палетках....

Мурашы будуюць нешта... так рупліва , так старана.... У лесе воклік нечаканы...

Рэха Кліча побач... той для рэха, хто абраны... назбіралі мабыць ягад за пачаты ранак...

мурашы будуюць нешта ... мабыць гарады і селы... вось такія у́ іх гарэзы, вось такія у́ іх сваволы...

і руплюся я таксама... толькі рупнасць та мая пад скурай... хвоі, сонца як прытулак.

Не сумуй па мне чужына Пела кветная шыпшына і гарэла на вятру... Падыйшла да ёй дзяу́чына рукі белыя калола ды расла шыпшына у́ саду... у шыпшыну птушачка у́пала.... у́зяла птушку яна у́ рукі... і пусціла у́ неба быццам човен у́ ваду... паляцела птушка у́ неба... а чужына адквітала гледзячы на лебяду..

1) Горычы хапае ладна... вецер на сваем бягучым месцы... ты мая нямая у́ легкім вэлюме нявеста...

Прыпеу́: Я табе не хутка спадабаюсь не будзе адказу адразу... пастою ля бярозы хвіліну пачакаю знешняй прыкрасы...

пачакаю яшчэ крыху... падымуся на паверхі... скажаш ты у́падабала... усе мае тлумныя паняверкі...

2)можа хто падатны болей, але ж сэрца на падманешь... много у́ свеце ёсць мілосці толькі не яе спаткаешь...

Прыпеу́.

Бэз шапоча фіялетам... пах і выгляд атлумляе... і у́нутры натхняе

Як вуснамі дыхаць... То мабыць вершы пісаць... Хоць мабыць надзённыя гэты радкі.... як вуснамі дыхаць... то мабыць нясці свае адчуванне скрозь далы і палі...

ужо бліжэй ноч і можна сказаць... у́жо іншымі у́ шэраг словамі ... Агонія гэта ці смак насалод... таемнымі што завуццамі мурамі...

у́жо не адзначыць пачатак ці не... і з вуснау́ як быццам замова... прыгожыя вочы твае пяшчоціць прыгожае слова...

Бягучая рыса у́ небе... на небе прастора... Я напішу табе, бясконцае мора... што я таксама вандроу́нік... За светам у́след за марамі у́след... як паслядоу́нік... І бачыць мае акуляры то стужкі вяселля, то доу́гія справы...

У вочах пабегла цегла... як вобмацак зроку... немагчыма пералічыць кожны ... атрымліваецца карацей чым у́ хокку...

у́ двары вясіць валейбольная пляцоу́ка... яна як мазайка... прау́да кожны кубічак роу́ны... і імгненне як мяч ляціць, скрозь пляцоу́ку раптоу́на... і ля ног скуты шарык і белы... зноу́ у́ прастору яно паляцела...

ну а тут гуляюць цяпер наваселы... і запальваюць святло у́ вечар... я ваш новы знаемы... што хавае у цемрадзі плечы...

Я не прышоу́ вас данімаць... Усё ж чарга чаргою... хачу я толькі шчасце напаткаць.. хай з тлумнай галавою...

мне не хацелась наракаць... і прападаць калі няма іменаў... хай лес есць на далонях... хто за ім будзе даглядаць...

першапраходец.. зноў твой час паведаць, слыху распавесці, як ў руцэ незгаслую паходню несці..

ўсе ж душа як палатно, што рухаецца на вольным ветры... а далей нетры...

Пад пальцамі іскрынкі, як быццам тыя нешта дасталі з скрыні -скарбонкі... і рассыпалі іх і стала зіхотка на ўлонку...

здаецца зіхцінкі дробныя рэчы... але ж... але ж якая простора... які дзіўны вечар...

і лунае... ‌здзіўленне.. ў белым капоры... і адчуванні дорыць...

На плошчы лісце слізгае, Вецер мяцце іх як смецце... Бледны цень данімае... Кафля, пад туфлі кабеце

Лічыць, ходзячы птушка... паліто карабель чырвоны... гэта да нас -машуць з прыстані клены...

яны полымнеюць таксама... яны чакаюць натхнення... у́ гэтую пору часовага здрацвінення.



Адвечны рух ... Адвечны млын.. Па кругу вятракі паплылі..... і позірк прыпынілі ...

Павольны ўзмах... ўсе ж нельга... адарвацца ад зямлі... яшчэ раз вятракі паветра зачапілі... здаецца так мы мелем, тое што набылі... вятрак ўсяго як лёсу знак... ...Струменіць хуткая рака, канечне з млынам больш прыгожа... яб зачапіўся за ўскрай ветрака... якія дурыкі , о Божа....

У галаве набрынялыя звесткі... ну а болей ўсяго цішыня... толькі белая нявеста келіх дапіла...

Былі ў ім пацалункі... і любы гож... прагучала маланка і пасыпаўся дождж ...

Любы я цябе ў дождж пацалую... і не ведала што яна чараўніцаў была...

Кава па -венску, якія там авантуры.- Жыццё... а далей малюнак у́ фуцюры...

Ау́тобусы Побач ,паблізу- Я прыгадау́ тваю знешнюю рысу... не болей , чым як авантуру... просто не кожны ведае іншую скуру.... і што значыць імгненне- пяць хвілін і каву дапілі... ...знешнасць ўжо абудзілі...

Вецер змёў лісце... З іх як быццам ложак... Не псуе фасад- Вобліч дошак- Можа быць таму,што гэта звычка...

Побач цыгарэты смаліць не сябр і не знаёмы... але кажа хутка будзе дождж і вецер пара ісці дадому...

Парасон амаль, што не ірвецца... як строслы дзьмухавец, або рамонак... быццам гэты кветкі ведаешь з пялёнак...

Тытунёвыя дні больш попелу, больш смугі...

Запаліліся ліхтары - схаваліся змоўчыліся рысы тугі....

Восеньскі колер залаты- Лісця плывуць да вады...

Па кожы мурашы... спадзяваюсь не кранаюць душы...

Я у́се хацеу́ набыць нешта адвечнае у́ рысах ... хоць у́ золак у́ душы не так карысна...

у́сё ж разуменне - як ажына... у́се ж разуменне не спажаць
і ў полі не пакінуць...

ўсе ж кветны цень над галавой заіграе... і думка і казыча, і прымае, ўсе тое, што як шкло ў якім ўсе тое , але іншае жытло...

У ночы я гатую ежу , адчынена вакно, у́жо халодна... выйсці б на бераг... і паслухаць хвалі... шапоча слых свой лес паслухай калі у́се ж табе зау́годна...

кавалак жоу́тага амлета.... падобны на астылы у́скрай- сонца... і сапрау́ды... есць за душою ціхі у́ мяне прамоу́ца...

ён склоніць галаву у́ турбоце да кубка кавы... і паляцяць як Птушкі непрытуленныя справы ...

@@@@@@@@@@@@@@"""

Слівы і вінаград... ужо адыходзіць у́ гэты раз паспенне... кладзецца з стомаю рука... на тое...на падлозе ценне... А у́ кішэнях ліст скамячыу́ся прадроглы... скрыпіць з абуткам маснічына... ты белая нібы кужаль... такой убачыу́ я цябе дзяу́чына...

А да цябе у́жо з смугою шлях, смуга на шыі і на шчоках... ты спогада... ты белая нібы кужаль прыйшла аб чымсьці памаліць у Бога....

Ты спогада... у́ туфеліках крыштальных... за срэбнаю заслонай.. пякучы погляд і пранькнёны...

а студня з лебедзіных слёз... патончаная млосць...

у студні ты- і подых бачна ільдзяны....

Там быу́ плыт і доу́гая вада... а у́ вадзе бясконца шапацелі зоры... там быу́ плыт у ім драу́ляныя празоры.... толькі раска завада.... ....ты не гавары ніколі, толькі дзесьці схалынецца, зноу́ку хваля набрыняе... раптам рэха адгукнецца... постаць ззяе над вадою, а на беразе асот , у́ птушынным зроку... а на беразе асот што чакае змроку.

Маленькая пчолка на зялёной трау́цы рухаецца звонка... і саспела ад рабіны гронка ... ярка мітусіцца легкая спадніца...

пагудзела, паляцела тая пчолка быццам скончылась у яе праполка.

На дошцы намалюю крэйдай.. Як быццам усяго пачатак... хай будзе потым бачыцца вышуканы ....стыль пальчатак...

Мне па душы старонак каламуць... маленькі прынц... задумлівы над ценнем Мефістофель... і на абгортцы чорны самавіты профіль...

І знешняя ўпэўненасць... У тым, Што дзесьці есць планета , Крыху чароўнее, чым гэта...

На дошцы намалюю крэйдай.. Як быццам усяго пачатак... хай будзе потым бачыцца вышуканы ....стыль пальчатак...

Мне па душы старонак каламуць... маленькі прынц... задумлівы над ценнем Мефістофель... і на абгортцы чорны самавіты профіль...

І знешняя ўпэўненасць... У тым, Што дзесьці есць планета , Крыху чароўнее, чым гэта...

Я не прыду к табе сёння... Нават не у́зняцца... Але крочыць як зау́жды Маладосць як дзяу́чына па пьяца...

На руцэ у́ яе бранзалет Легкі ды звонкі... А амулет кранаецца да далоні, далонькi...

маленькае сэрца... што павісла над пылам- астылым...

Некалькі збянтэжаных крокаў... Чуецца восеньскі подых... Чуецца восенькі воцат...

Гэта не значыць, што... Бо ў восені ёсць вага... Птушка болей старана крычыць куга... ...Як абгортка смуга...

Нібыто я дазнаўся... Што сцішаны гук.. І да ліста пасуе каменны брук...

Некалькі збянтэжанных крокаў... Можа танклявасьць яшчэ... Я да цябе...

Два маленькія колы, як носьбіты сваволы... хоць не аб'ехаць увесь сусвет... дазволiлi хутчэй рухацца ўслед...

хуткасць ці гэта папрок... два маленькія колы як носьбіт сваволы.

думкі як быццам у лялькі... думкі назолы... але два маленькія колы. з ветрыкам будзе лягчэй... з ветрыкам цікавей . . а гэтыя колы круцяць колераў рысы чароўных падзей...

Мой лес няу́жо Тугу мне абяцаешь... Але вядома мне... што значыць восенькі спакой... мне жывапiсны вэлюм пакідаешь... Яго я адхінаю белаю рукой... Ўжо знітаваць... а можа гэтае дарэмна... але засталась белае крыло з тых рэштаў моцы напамернай... над цемрадзю плыве яно.. дагледзець нямагчыма мроі ўсе сталася , ўсе так... як вэлюм сціснуты , пакінуты ў руках...

Промні, галiны , что выглядают стромка... покліч ў вакно- часам адчуваешь сябе няёмка...

хочаш пачаць... А не адгукаецца сэрца... ня проста, ня проста на гэтай зямлі памерці...

адзіны мой спеў... гучны і пранькнёны развесіў як каралі імены...

а тугу адпусціў ... бо ярчэй заззялі... яны тыя каралікі, каралі...

Вось такая навіна Агародніна і садавіна... І турбота і мітусня.. Прысмак яблыкаў спелых, Кіслых , салодкіх пачырванелых... Ажно сціслась душа...

І здаецца кожная кветка, як бы да натюрморта.... а з натюрмортам келіх віна...

аплялі як быццам гірлянды, парасткі ... і ляжыць кавун, ужо тлусты... як быццам пытае ці ды спадобы свойскія густы...

аразу адчуешь, адразу пазнаешь... як дыхае цёпла зямля....

Я не прыдумау́ я бяру со словау́... і хай маі жаданні на памежах... хто бача пасярод буслоу́... Але таксама і прыкраса Вежа...

I мабыць Пад яе вянцом... Гарыць той кнот... што асвячае вокны ў палацы... і насып на ўзбярыжжы нібыто прыкраса...

Ах вартаўнік бясконцасці , ты не сумуй.. што белы цень як прывід белы... ў вакне гуляе матылек... а побач на вакне пакінутае пер'е...

.

Па асфальце ходзяць ценні... і трымаюцца за рукі... быццам гуккі ,быццам грукат...

Думаю, што могуць казаць ценні, Але у́ іх магчымасць спалучацца... і здавацца... ...сонечнае зіхаценне... будзе ланцужок матляцца ...толькі на кавалкі, падзелена на кафлі пьяца...

Калі я гарэза Ва мне салодкі напой канюшыны... А усмешка Стужка.. Без кпінаў ..

Хай неаднасэнсовасць... Но ёсць хвіліна... Яе не прамовіць яна як быццам з бліскучых кропак карціна ..

І скажаш навошта напоі... і прысмак крэпкай гарбаты... Кажу за хвіліну.. Не за гадзіну

Добра ,Гэндля, Добра !... У горадзе хмары зусім на хвіліну, Яна запавесілі мары... Што ніколі у́жо не пакіну...

Можна, у́ ночы пicaць накцюрны... Можно верыць промням ліхтарау́... На халодным iлбе пацалунак Раптам абудзіць Чырвоную пару...

Адчуваю, што ты як з партрэта... Можа проста цемрадзь такая... Крыху шэрая, крыху сіняя і гарадская...

Вежа быццам адценне... Бачна яна на палову... Бо накцюрная мова...

Сум гэта тлум.. Яго я бачыу́ на фотаздымку сваёй маці... У вачах... У вушах гарэлі завушнiцы... Бо розум павінен атлумляцца... Калі ўсе ж пачынае Сэнс хістацца...

І хай ў келіху і на стале віно... І маладосць і доўгая дарога... скажы падараный той сум ад чорта ці ад бога..

Яна прышла пасля касавіцы... у́ насенні спадніца... Маладыя рукі і плечы У абдымках сціснулі вечар...

Доу́га у́ полі Сцябліна трымцела... Як бялюткае цела... Сонца у́ край зіхацела Толькі скончыу́ся час касавіцы... Але моцы няма прыпыніцца...

І чырвоныя стужка Спавіла... Белыя грудзі і плечы... у пакоі простыя рэчы...

я падарую табе пацалунак... бо твая пяшчота... бо твая сумота гэта мой падарунак...

мы у́се такія пад скурай... крыху вяселля, а астанняе ценне...

перад тым як пайсці у бяскоцую ноч, я пакіну табе пацалунак... я астау́лю незасланы ложак .. і пустэчу мэблевых ножак...

Цыгарэтай не апалiць вiхуры Мне так патрэбны надзеi... Хоць здаецца Пра сёння забылi яны... Спяць валiзы... Забыу́шы, што ёсць сусвет... У кiшэнi знайшоу́ся Скамячаны у́ завтра бiлет... Добры дзень Кажу я табе... I вiтаю ,што час... Пакуль размоу́шчык натхненны Не згас.

Водцiск пахмурных аблокау́ Мабыць Ёсць у мяне... I рэха Якое адгукаецца На розныя "Не."..

Сярод Хмарау́ заззяе Залацiсты прамень... Раптам скончыцца Пахмурны цень..

Нi аблачынкi, Нi мiтусiнкi... Бо таксама хмарынкi Усё ж не па мне...

Збагненая кветка Слухае Крык драпежнай птушкi Уночы... Не знайшоу́ шукальнiк цi Дабраахвочы... Цi згадау́ Хто у́ думках Збагненную Кветку... Мабыць Больш Пра ружы марыу́ На палетках... Але у́ краi Топкiм Быццам келiх Белы... Толькi хвоя крыху Абамлела...

Крынiчны цень Здаецца просты, Але таямнiчы... Як быццам Наполову Бачна рэчаiснасць... Прыгожыя бягуткая Дваiстасць... У травах пралягла.. I я бягу шукаю ... I я бягу чакаю У скарбонках Хваляу́ зiхаткiх Як быццам Адбываецца у́сё у́ iх.

I пальцам я кранаю Карункi водау́.. Як быццам У аправы заварот.

Вярба- якая цнота... Якая у́ голасе турбота Да разумення давяла... Галiны быццам бы Фiранкi... I шаты зранку Як быццам у́ аправе Галава... Узняла вочы месяц жоу́ты, Над сцяжынкай цьмянай Роу́най... Але усё ж схамянулась Ад Яго святла

На палiцах ляжыць Роу́на Шоу́к i Бавоу́на... Я схапiу́ Раптоу́на Белую кашулю... Подых шафы чую... Цень яе грувасткiй... I абшар скрыпучы... Промень белы, светлы Для вачэй пякучы...

Сцяблiны трау́я На снягу зашапаталi... Сцяблiны трау́я падказалi Не вечныя снягi... Ужо пасярод Паводдзе - Праталiна Каля вярбы... I быццам бы у́ згодзе Хiляцца пасохшыя Яны.

Зiмовы пакой Нячулы i не зразумелы... I кава яшчэ Падступiць не паспела.... Ведаешь Хутка у́жо будзе свята... я на яго не адгукаюсь Зау́зята... Свята падобна У́жо на шампанское Болей... Што прагу Iстоты натолiць...

На узбярэжжы Ляжыць мярэжа ... Цi мае апранак мора? Цi можа cваёй галiзной Яно пералiвы дорыць.... Адкiнула мора Мярэжу... Бо Бездань Не супакоiць... А ты прыходзь на беразе мроiць!

Бывае мне пякуча I балюча... I што нi у́ кiм няма Супакаення... А хто насапрау́ды Каханы... Прыходзiць Быццам ценне...

I разумею Што iмкне Разора... А прыстрасцi Ужо глупствы... I знешняга не Хочацца дакору... Астатняе наступствы...

На жаль Я iншых Дум не адчуваю... Спытаю Цi жыву я слепым у́ каламуцi Iль трэба Быць Старанным I Шлiхтаваць Свае пачуццi....

(Шлiхтаваць-шлiфаваць)

Зляцелi пялесткi... Дзiу́на часам Кажуць аздобы-бразготкi Баш-на баш Калi не на шабат, дык на шабаш...

У мальвах стары дом... Я да яго не маю рэчы... Я не прайшоу́ У Яго крадком... А толькi зрокам Я хачу засведчыць... Што у Мальвах стары дом...

Што сонца Правiднела... Што я iшоу́ Сваiм шляхом... I павуцiнне зiхацела... Гаючым срэбрам быццам Шклом...

Узбуйнелi кветкi Быццам вышыня... Здаецца Што ажылi Кветкi... Якiя у́се Хацелi Пакрыць Цудоу́ным Дываном... Каб нават не Прайшлi Гарэзы цi падлеткi...

Да у́ мяне Быу́ нейкi час... Каб Проста Абыйсцi Няшмат Планеты... Стаяу́ у́ мальвах Стары дом... I я успомнiý З рэшты лета...

З маленства Я не шукау́ Падабенства... Але што значыць Жыць Iншымi Я засвоiу́.... Не то каб Лепей Было у́ Адзiноцтве... Але гэта справа Настрою...

Я посмiшкi Не жалею... Згадаю , што сэрдцам Набыта... Але як Па падабенствам пражыта....

Гучыць... Усё то ж- "З плоцi..." люстэрка Пераблытае Лева i права I не павароцiць...

Дзьмуе Вецер У скронi Нам з табой... Абяцае Што каханне Нам не стане Завадой... За тваёй Спiной... Люляецца Галлё... Белле Сохне Дрэнна...

Але быццам Карагод Памiж мною i табой... Гэта недарэмна...

Ты стаяу́ я слухау́ вецер... Бо можа Ён табе Здавау́ся Брыдкiм... Кацiу́ся лёд i Смецце... А што казаць Да расчараванняу́ Кожны гiдкi... ..А я у́се ж ‌ дзiцяцi Ад прыроды.. У якога склалiся Малiтвы... Падобныя На запрашэннi... I на блiскучыя Адбiткi..

На руках Стужкi з ануч- Калi Трымаешся Аберуч.. Нячутны Поклiк- Дух Якi цяжарыць Скрозь рух.. Што значыць Не страчаны Змест- I быццам аблямоу́шчык- кант пайшоу́ агрэст....

Маланкi у́ вачах нiбыто у́ чорта- Бо за вакном халодна i цёмна...

Дзiу́на Часам Так доу́га Не можаш Знайсцi Словы Каб Сказаць Нешта ... Але напiсаць раптам так проста... Хоць i гэта Справа не Без Цяжару...

Iшкло Спытала Цi замау́ляу́ Я дождж сёння Блiжэй К вечеру... Я сказау́, што Не мне Яго не патрэбна...

Але раптам я пачуу́ Яго Гук...

А у́ брылi заварушылiсь Матылi... Як хованка У цëмным Свеце.... А у́ брылi Iмкненнi Мiтуснi... I гэта Немагчыма Не прыкмецiць... Пасля у́се паляцелi, Хто куды.. Без завады...

Паплылі птушкі У нябёсах... Як быццам скрозь Мяне... І сталася Мне досыць У той бясконцай Чарадзе...

Хацеў звярнуцца Да нябёсаў Але ў іх Быў пералёт... І мабыць досыць Бяспрыстрасных знагод...

Хочацца Быць Паслухмяным... Дзівіцца На срабрыстыя Дрэвы... І адчуваць Гармонію... У суцэльным Свеце... Насіць Пальчаткі... І камзол... І ідті , ўсё ідті За Верхавінамі Дрэў... Адчуваць Як на цябе Глядзяць Жывёлы Якія жывуць За срэбранымі Дрэвамі... Казаць Пра ўсё Разам... І крокі Як ў дзіўнай Зале, дзе Рэха Узмацняе Велічнасць Абсягаў.. Але напой Прыстрасці...

Узнёсласць На крыжы Прыкрашае Пакой... Значыць Есць месца Для у́знесласцi... Быццам у кутоу́ прага да у́васкросласцi... I пылу не Зразумець... Што за Пакуты... На светлых Шпалерах Скуты...

Стрымана i старана... Вяду аповед Свой... I нечакана... Птушка над Маёй галавой..

Хiстае Галiны Неба... I Сцелiцца З лiсцем Шлях... I дзiу́ны Воцат Бясконцасцi... Яшчэ на вуснах Не спрах...

Гэта мой Абацянак... Раптам Скарочанным Дням... I тыдзень I кожны ранак Я лепшым Словам аддам...

Абавязкова Як гэта марудзiць слова ... Як быццам бы прывiд Душа...

Кранае... Чапляе Сусветы... Ад брамау́ Да Брамау́... Лунае Яна ....

Споведзь I на споведзi Моу́чкi.. Цi можна Сто разоу́ Пау́тараць Што не можаш цалком адчуць... Што нi сабе губляць..

Прыгожая Агарожа... Чырвоныя Яблыкi- Пацеркi Дрэу́... Пакуль, што Гэта у́сё Гожа... Пакуль яшчэ Сёлетнi Плён не Самлеу́...

Як быццам Адбiтак ядвабу... - Цёплы Прамень... Але быццам З прыгаршчы Цень...

I як Прыклад Нязвыклы... Гэты аповед Мой... Што у́жо не лiчу Гульнёй...

Неараны гай З сваёйю дзіўнай цнотай... З вялікай доўгаю травой... Пагавары са мною пра турботы..

Хачу з табой Пашапацець Чырвоным лісцем... Воблічам чырвоным... Пра то , што Даводзяць Скроні...

Гэта Куток, Што пазалескам... Калісьці Простымі Алоўкамі закрэсліў.... Бо крок Туды... Не не загана... Бо сжыўся Я ў сваіх Ладах Старана...

Дрыжыкі Пайшлі Па мне і Па табе... І па Лёгкачырвонай Вадзе ..

Зоры... Ў гонар Зямле... Але... Прыцемак Гэты... Але...

Вусны Шапочуць.. На скуры тваёй... Да дрыжыкаў... Як да бясконцых Замоў...

лунае легкае Ценне... Дрыжыкі На скуры імгненні...

Я ўдзячны... Свецяць промні Праз лістоту... ...Такая гаворка У промней...

Я ўдзячны- Словы як помнік, На гэтым ўлонні...

Я ўдзячны... Колькі Заблытаных Звестак... Якім раптам Не месца

Ужо прыйду Я ў адзіноце... І сяду ля Сляпога дрэва... І папрашу Не песен, Не мілосці... А толькі Каб душа Не млела...

Скамячу ў далонях долю, Расцерашу Гнуткімі пальцамі Насенне... І будзе гэткае падобна На нейкае маўленне...

І будзе векаваць Сляпое дрэва... І будзе Птушка Бавіцца наўмысна... І будзе толькі Месца Пасярод Карысна...



Як хутка Да мяне прыходзіць Сон ... Быць Можа к табе Прыду Хутчэй... Але ж Ўсё ж Пацалунак Твой Абудзіць Пасярод Начэй...

У штучнай сажалцы лілеі Прывабна каламуцяць ваду... Лілеі ў штучнай сажалцы Спынілі на хвілю хаду.... Хвалям Натхненна і цяжка Пад коўдраю іх... ... Голас русалчын не сціх...

Як быццам з сабою Цягне Вада.. ...А потым Ужо прыгажосць У нетры
Сваі пацякла...

Подых Халодны... І ўсё ж Абаяльны... Спявоча-празрыста купальны...

Лілеі ў штучным прудзе Прывабна каламуцяць ваду... Лілеі ў штучным прудзе Спынілі на хвілю хаду.... Хвалям Натхненна і цяжка Пад коўдраю іх... ... Голас русалчын не сціх...

Як быццам з сабою Цягне Вада.. ...А потым Ужо прыгажосць У нетры
Сваі пацякла...

Подых Халодны... І ўсё ж Абаяльны... Спявоча-празрыста купальны...

За што не любіць каляндру... А вось бачыш Трэба мець густ асобны... Хоць Таксама Здаецца Вобліч на Вобліч Падобны... А можа навогул Каляндры не трэба А мне б...!? Пад нагамі Надзейная глеба... ...А можа келіх Чароўны- Жыцця і Празрыстасці поўны...

Гэтай пашы Не не перайсці... Не намыўсна Здолеў... Раптам Думкі Расплясці... У бясконцым полі... Шаша поўна Рудаў гаваркіх... Быццам расчыняецца Адвечнасць... Галасы, што З пад зямлі Мкнуцца да патолі....

І заўсёды Як заўжды... Сэнс Надзеннасць Спажывае... А ў брамах Чыстае вады... Подых Спачывае...

Піла віно Салодка, З вуснаў маіх Стракотка... ...Адкуль Ты прыляцела... Ў адказ Яна зазвінела-

Аб пахах духмянага Квету.. Пра Шчасця Прыкмету... Я яе крыху Не слухаў... Ўжо на кветку Шэрую Дзьмухаў...

Сэрца не мізарней... Глядзі ў бясконцую Ноч... І пасярод завей... Ведай Там чалавек, Што сможа табе Дапамоч...

Ён Адзіны і твой... І сябра і Спадарожнік Праз час Ліхтар Што Гарыць Ад цябе... Ліхтар,які Ад цябе не згас... ...Паходня гарыць Ўначы... І я з паходняй іду... Яе як касач... Ў руках Нясу...

Зала чакання... Быццам Адвечнае месца... Чуеш... музыка Льецца!

Вельмі Прыгожыя Шаты На фоне... Скляпэння... Зала чакання няма мітусення.. Чаму несцярпенне?!

На талерцы ляжаў печаны яблык... На сцяне ляглі ценні... Грукала стрэлка гадзінніка... Здавалася Што хтосьці забыўся, што сёння ёсць Сёння... Грукацеў і трымцеў халадзільнік... Быццам яму было Дрэнна... Але яму не было дрэнна, бо ў яго свая Справа... Раптам печаны яблык падумаў, чаму бы мне Не скокнуць З сподка... Але ён быў круглы... Ён мог толькі Каціцца... І не ў гэты час... ...Побач Стаяў кубачак пасля кавы... Печаны яблык спытаў у яго што сёння гаворыць кававая гушча... Кубачак адказаў Так " сёння чаканне будзе доўгім, трэба пражыць гэты час з насалодай"... "Вось табе і насалода, глядзець на сцены, Хоць і на іх Прыгожыя шпалеры... Тады яны спытаў ў цукра, які находзіўся недалёка у цукарніцы- "Як гэта правесці Час з насалодай..." ...Той адказаў: "А табе што не салодка...." Печаны яблык вырашыў больш нічога не пытаць у цукра... А сам пачаў разважаць "ЧАМУ ЁН ТАКІ СУМНЫ НАЗІРАЛЬНІК"...

Няма ў цябе Той пяшчоты... Мабыць ўжо няма... Дзіўная, дзіўная Слота.... Крыгу Ва Мяне ўзняла.... Думаешь Я безтурботны... Кожны ламаю крок... А я табе бездані Кветку прынёс Незнарок....

2

Божа, Колькі Ты мне даў волі? Няўжо на цэлае Поле... Няўжо на цэлае Поле... У ім размаху Даволi...

Гуляе жаўрук Ды тоне... У зяленай Прасторы... I кугае Мабыць Хто пачуе... Мабыць хто пазнае. Гэту, гэту Душу... Зразумець я мушу...

На стрыжані Як быццам сэнс Жыцця ... На стрыжані- Агульнага... Здалося , Што Яшчэ Я не зламаў сябе I запаліў Запалкамі Вагонь... Ён абагрэу́ Далонь ... І стала зразумела мне І стала зразумела мне Што стрыжня Востры Цiск... Вядзе Усё па рысе Той адной- Як звязак сутнасці маёй.

Падпярэзау́ся Я паяском... Ды блукаць Пайшой па Свеце... I знайшой То е што было у́ Мяне на прыкмеце... Колькасць Крокау́... I шэраг Хады... Спеу́ Халоднай Крынiцы. Намаляваныя На халсце Быццам жывыя Суницы. Цi то Гай Унутры па Дзiчэу́... Не не страцiу́ Я Гаю... Только Ён Ва мне паглушэй... Iтакiм Яго Выяу́ляю. И скрозь рысы Твару майго... Ён iмкне Драцвiнее- Быццам дау́няя У́ сэрцы надзея...

Сярод Шэрых Аблок... Узышла Кветка Вясны... Духмяная І пахкая... У ёй Прыстрасці галасы... ... Я мару Выйдзі На балкон І пакажы Сваю Спіну... Але Адчуваю Цяжар Як быццам бы не Чакаў вясны Як млосна... Канечне Мне хочацца І цяпла І святла... Але ўжо не магу Выбежаць Вясне Насустрач.... А яна быццам Карабель... На які Трэба Ўзяць Цэтлік...

Стаю Ля галін... І паводдзе.. Ў вачах як Быццам Прарэха... Гляжу Скрозь галіны... І кроплі... І слухаю Што скажа Мне лёс Спрадвеку... ...Дождж Хтосьці Сёння Пазычыў... У залаціста- Шэрых нябёсах... Быццам Ўся справа Ў знітаваннях Яшчэ не парослых...

...Нейкі прыгожы Няўмека Прыдумай Што лёс Спрадвеку...

Я прыйду К табе як поўня Поўная стасункаў.... Я прыйду к табе Як поўня Поўная малюнкаў... ...Быццам Поўнач На карціне ... Быццам бы Маленечкія Зоркі ў Хвіліне.... Ты як Быццам У ратунку... У чаканні Пацалункаў...

Гэта не глупства ... Гэта такі напой... Пачуцця... Што хваляю Надыходзіць... Што душу маю Малодзіць...

Кветкі стаяць У вазе.... І пахі Салодзяць... Кветка ў шкло Раптам Мне рэчаіснасць Падорыць...

...Падойдзе Забыты ўспамін... І роўнае глеба, Не скажа... Пра тлумныя веды...

У маёй хаце Цеплыня... Ад песнi... Так хороша у Ей.... Яна мне Послых песцiць. ..

У ей прыгажосць I Глыбiня... I подых I можа Быць душа Мая.... Что послых Не адвесцi...

I пахi... Што Квятуць... Што боль Як Быццам Крыламi Iмкнуць...

Вось-вось Мне здалося... А да гэтага Не спалося... Што свет У мілосці... У мілосці, Каханні І стаю На спатканні... У чарзе Пры Дарозе... Пасміхаюся Сам Сабе... Ты скажы Мае Шчасце... Я табе Абавязан... Гэтай Посьмішкай Дзіўнай... Гэтай Думке Прыгожай... Можа быць Можа.. Дапаможа Мне Божа... Пацалунак Пакінуць... Як астаўлены След... І вось, Вось Ліхтары Мне падкажуць... І дрэвы... Ад чаго У сусвеце... На душы бывае Святло.

Хтосьці Шапоча, Як з пад Зямлі...: "Карані". Дай Бог Пабегаў ад Каранёў... Каб Вочы Убачыць Змаглі... Сіняе Неба ізноў... ...Бачыш Твар на Руце... Бычыш Прамень У вачах- Глыбокі Калодзеж, Які Ад веку Яшчэ Не спрах.

Колькі Патрэбна Чалавеку Паветры... Метры ці Кіламетры... Але ўсё здаецца На хаду... Але Ж крылы Птушкам , Самалётам Карабелям ветразь На ваду... Чалавеку Букет ад Стомы, Ад ёй Жа каханне І завітанне...

Не гавару, што Поўнач... Хоць і ў ёй Душа адчувае Змест і спакой... З далоняў поўня... Белая, цмянная... "Як хлеб Вужакоў..." Хоць не Легенда і не паданне жыццё... Але Ж ў ім Ёсць казкі, Сэнс якіх Не растлумачыць С дапамогай Рыфм.

Я да цябе Паспею, Я для цябе Прачнуся... Я абгарну надзеі... Да землятрусу...

Я цябе раптам Пачую Фенікс У цемной Ночы... Што Так цудоўна спявае... Што за Сусветам Сочыць...

Арэлi Па-Над вадой... Проста гульня Без клапот... А дрэву Крыху турбот... ...У твар Б'е смуга Ад ракi- А весялосць Як валасы, На валосок, Ад люстэрка Вады... А ёй Спяць мiнулага I будучага Гарады.

Стагоддзi быццам днi, I днi як Быццам бы Стагоддзi! Ну, годзе вам Стагоддзi.... Што скажуць Будынкi i Звычайныя дамы? Што скажуць кветкi I cады... Што скажуць Людзi , Апрануты Па модзе, Не па модзе. Што скажуць Камянi... Што скажуць дзьмухау́цы? Што скажуць лiхтары Што скажа воблiч Ля вады?

Ляжу на прастынi У́ час спакою... Перабiраю Быццам ружанцы Пачуццi.... У сiмвале замкнёны- I цiха пералiвы мкнуцца... ...Ну што казаць паслухай, Сто год прайдзе не зразумешь, Але я паспрабую павярнуцца.. Хай будзе у́ мяня гэткая надзея! ...Я павярнуся Пагляджу с пяшчотай, Як у́ жыццi , я намагау́ся Але гэта было турботай...

За фiранкамi Ранка... Хваля -ратаванка... Да мяне Падплыла I пяшчоту Падарыла.... ...За вакном Не мора... I няма Уявы... Можа гэта Сумна Вось такiя Справы?! ...Зацягну фiранкi... Але ёсць i Дзверы... А Яны Не пойдуць Там Дзе з крыламi Хiстаюцца Арэлi...

На цудоу́ным Дыване... Яркая аздоба... ...Пайшла Кругам галава- Кругам карагодам... ....Толькi, толькi Гэты Рух Дывана, Яшчэ Цудоу́ней Не куды Ён Не бяжыць Толькi намалеваны...

На цудоу́ным Дыване Зорная Ахвота... Шмат гадоу́ Дыван вясiць Болеу́ Ужо занадта Болей Года...

Мерыць Чалавечае Жыццё.... Тых кто У́сё ж Па столях Ходзiць... Дзеннiк рэчаiснасцi Вядзе... Хто адценне дорыць.



Дазволь мне Юнець... Калi Ёсць яшчэ Сонца... I ёсць Нябёсы Вось Бачыш Лясы- З Дзвюмя Кропкамi Наверсе Лёсы.... ... Танец Вэлюма Быццам Смуга... ...Колы сусвет Мiмаходзяць... Пад счырванелы Плодак Так добра Казытаць i мовiць.

А што калi Аднойчы Радзiму У́се пакiнуць...? Як сумаваць, Як жартаваць Тады...? Хоць З ей Мы былi Доу́гiя гады... ...Хоць Верылi у́ неý мiручы, Час..

Хоць веру я Што застаецца У́ кнiгах Мова... 

Хоць Веру У́ дзiзячы новы Смех... Але Ёсць час Калi i слова "Грэх" У цемру Саступае... I думка Сэнсу Не дае...

Доу́гаю ноччу Мне снiцца... На крыллах Сваiх Мiлавiца! ...Толькi Ранкам Знiкае... I ад мяне Улятае! ...Колькi У яе аздобау́, колькi У́ вачах Турботы... Раптам Адгонiць Далонню Нябёсную Слоту.

Каменнi на Вадзе... Каменьчыкi , а не Каменнi... Калi б я толькi Па каменню сумавау́ я Па iх адценню! ....Каменнi Быццам бы жвiрок, Далонi жоу́тыя, Як Быццам бы пясок ...

Знайшла Данута Вянерын чаравiк... Няу́жо Забыла Гэтыя апранкi Мiлавiца... ...Данута, Што стаяла Ля рэчаiснасцi Крынiц... I ветрык сцiпла Калыхау́ Спаднiцу... I напiсала тая i Пра боль пакут i Пра каханне... Пра родную Зямлю, I з ей спатканне...

Пачуццi На мяду Салодка мне, Салодка Як у́ пекле... Але у́се ж рай Шукаюць на Зямлi Пачуццi Гэтыя маi....

Адкрылася Мне раптам К табе мая Душа... I дыхае У́жо I дыхае Мяжа... Бясконцасцi У́жо няма Салодкi Подых пачуцця...

Сдымае Кошт Жыццё, I кожны Крок Як Адкрыццё... У вэлюме Няма святла, Да гэтага Душа у́ iм Iшла...

...Кранаю Скуру Як прыгожа... Выглядае... ...А што датычацца Маёй Яна збялела... Вынiкае... Што холад Ёсць i у́ ей.. ...Хачу цяпла Гарбар, Хачу Цяпла i кавы- А тут крычу На што мне Гэта у́се нашто... Ен паглядзеу́ I ускiнуу́ Мне на плечы Скураное палiто....

Паплач гаротнiк У́ маей душы... Пакуль цвярдее Зрок Пакуль у сумесных Шалях- Зацiхае змрок... Быццё I небыццё Як перакрыжаны Парог- Паплач Гаротнiк у маёй Душы Слязы я Не збярог!

Як у́ коткi Бегаюць вочы... Так на сцяне грукае час... ...Аджыу́ свае На абутку абцас... Можа Быць Гэта у́скосна, А можа быць I не... У сэнсе Пераносным- Жартоу́ны тлум Пяе.

Мне хочацца Быць... Ты мяне разумееш? Як гэты Сэнс і спрыт... Навошта ты так Прыстрасць пеешь!? ...Таксама мне Знаёма мітусня, Што раптам Пераходы- І пераходаў Глыбіня, Камення Доўгая парода.

Мой густ шапоча З насалодай... Ці доўга водар Адчуваць...? Як быццам ў Бродзе, Але не хочацца Блукаць... ...Але вось Сцежкі параслі... І час Марудны і натхнёны- І крочыць Сонца па зямлі І рассыпае каралі...

Пакладу рукі ціха, Але не дам сэрцу Самлець... Колькі можна ўжо Сталець.... ...У вакно Як ў люстэрка Прыроды, Кветкі і пах.. Хтосьці сказаў "Вой", хтосьці Сказаў Ах.

Такая вялізная пяшчота, І такое не шчырае быццё... Калі не па сілам пачуцці, Хоць яны як віно... Ці шмат ці толькі Рэшта, Ці толькі на бераг Узбег- І зноўку гэтым Паветрам дыша Чалавек.

А ты гаворыш Не кранай, А ты гаворыш Што баліць І бурапеніць... А я кажу Што загаіцца Боль...

Ты кажаш Што каханне Сэрца ценіць!

Пеў Карольчык... Як блішчэлі каралі... Можа быць Пра глупствы- Каралі як Быццам Бы яскравыя Агні, Ды на жаль, што рвуцца. Ён па нітачцы Хадзіў, ды і быў Вясёлы- Прытуліўся Да грудзей Ад сваёй сваволы!

Чорны квадрат Адчыненых Дзвярэй... Праз які Як звыкла Рухаюцца постаці...

Ляціць Парушынка Ў бясконцасці...

Чалавек які Сядзіць На ганку Задумаўся Пра Час- Нібыто Гадзіннік Ёсць Пра запас!

Я не магу Цябе пераблытаць... Я не магу Цябе Звадзіць... ... Толькі Чырвонае Нешта На вуха параіць... І змоўчыць І стаць быццам ценне... На ўлонні вясновым Трымценне...

Лотаць -ці хацела Б ты быць Белаю нявестай... Каб з балот Прынеслі Падняслі да вуснаў... На балоце, Усё таму, што Велічна і пуста....

Адкуль У вас такі Брыль... І чаму на Яго узляцеў Матыль! Мабыць вы Добры дзівак!

Мне не чакаецца, Мне замінаецца Але рады , што Вы мой госць.

У нас з Вамі шлях Непаборны, Не белы і не чорны... А каляровы, Баюся спужаць Матыля.... ...Давайце Пабяжым Па свеце, Па іншай Планеце.

Маёй хады... Як быццам бы Знікаю... Ля ручаін... І павяртаюсь Зноў... І прывітаюсь... Пераступаю Роў... Маёй Хады ...ты чуеш Гэты крокі? Не ашукае паліто, Яно быць Ластаўкай Жадае, Яно плыве Скрозь Шчырае Радно...

Не тужы вярба - Матулечка, Не тужы... Слёзы ціха Прытулі... ...Хоць Зляцела, пяшчота з Тваіх рук... Хоць і сэрца Крочыць Ад напруг... Вечар ціха Адыдзе- Твой сынок Не крочыць Абыдзе.

Колькі Ў твары збялелых Руж... Выйдзешь Ў вечар Дрэвы Груш... Віхляецца Капялюш... Пазнаю Па воблічы Неруш, ...А вось Галін Дацягнусь...

На абрысе не...пагадзь, Не хвалюйся, не Турбуйся... Хочацца цябе Бесклапотна Выпесцiць... ...Вось і хмарка Шэрае плыве, Горад не такі Знаёмы... Хтосьці Ходзіць па расе Заханы і пранькнёны, Па вадзе...

Спяць старыя Варштаты... Пыл ляціць Каляровы... Спяць старыя Варштаты, І прагнуць Размовы... Дзе тыя рукі, Дзе тыя думкі Дзе цвікоў Папяровыя клункі... ...Вось табе Вучань Збялелы- Вось табе Вогнішча, Вось табе цела... Вось табе век, Па тэхнічнаму Светлы... А ў быцця Усё ж простыя Сакрэты!

Імклівыя думкі, Аніяк не паспеюць За цягніком ... У іх як бы Ўсе адбылося- І асолода і млосць І адвечная турбота.... ...Але Хутка ўсе Не спазнаць, Як паветра імкненні, Застаецца чакаць- У імгненнях... ...А ў шклянке У вагоне Трасецца Вада як Віно, Вось так Калыхае Стырно...

На абрусе Дыяменты Руж, На абрусе Усё ж надзеннасць- Крышацца Камельчыкі, Звыклая Раптоўнасць.... Вось табе жыццё, Не рахую, А смяюся- Горычы быцця З келіха нап'юся!

Цягну Салому з Пад страхі, Як вобліч Даўніны... І раптам Яна ружай стала .. І раптам замаўляла... ...Іду да чыстае вады... А побач Зноўку Гарады...

Шэры дожджык У вакно... Пасля цёплых дзён... Вось Такі маленькі Перакон.. Я перакананы... Дожджык на Далонь, Што ён Мае вагу Самых лепшых Дзён...

Паехалі хлопцы да Дзяўчат, Паехалі ў горад, Як быццам не Павернуцца назад... Застануцца побач ...

Адзін кірпаты ... Другі з рабаціннем... А трэці асілак як з карціны...

Паехалі хлопцы Да дзяўчат Лязгаюць колы, У вакно то лес , То сенажаць... У душы крыху Сваволы...

Моладзь на свята ідзе, Крокі павольна нясе ..

Ускрай прадмесця... Рудые ўспомiны... Цякуць павольна... У вадзе едуць Колы ... Без грукату... Безумоўна... ...Я гляжу і не Ведаю куды Цячэ рака... Побач цягне Цыгарэту рука... Руды лісточак Ад дуба... Дуб стаіць Над вадой... Рудыя воды... Як час за мяжой... ...Голас звона... Таксама бязгучны, Але таксама Звініць Промень які -не спіць...

             ...
    

Было аднойчы такое, Ці як казаць адбывалася... Ён палюбіў Рагатуху... І вось такое сталася, Ён яе цалаваў А яна смяялася... Вось сакатуха... Чаго ж ты смяеешься Пытае, Мой салоденькі Смяюся Бо цябе кахаю!

Жанчына стаяла На росхрысце... А над ей дрэвы З гнездамі... Вецер расчынiў Адзенне... I на вятру хiсталася хустка... Яна нешта Мармытала... I не было чутна... Раптам Яна Сцiснула У абдымках Кветкi! Пад сабой На зямле...

У руце Чалавек Нес пакет Малака... Ён шоў праз Увесь горад... І раптам убачыў Як малако Бразнулася... І палілося Па асфальце... Яно струменіла, Разам с вадой На асфальце... ...Апомніўся І далей Хады.. У яго руках Быў цэлы Пакет Малака... З нім нічога Не здарылася... А малако Уявы Стала Небальшым Возерам на Асфальце...

Не хапае слоў... Не хапае гэтага сусвета... І калі я кажу пра лета, Гэта пра шэраг часоў... Гэта пра То менавіта, Што душа сакавітая, Прагне размоў... Вось табе кола Зваротнае, І люлянне доўгае, І каласок ,што хістаецца Зноў.

.

Нешта ўнутры сцінае Смак асалоды... Рэйкі трамвая- Камення - Простая Прырода...

...На Поўдзень І Поўнач Далёка, Поўдзень і Поўнач- Гэта Прыстрасць Зрока...

...Зорак Сёння ў небе не Будзе- Быццам Пра гэта Звоняць Па тэлефону Людзі.

У маіх руках кіёк Не ад сталасці... Бачыш змоўчыў Крок... Ад нейкай шалёнай Радасці...

Ручаіна пабегла- У скок, Не можна прывязаць Матузок...

Кажа мне - "І ты пазвіні..." Тут да лесу ўжо мала Хады...

Можа Табе Кавы, Такой салодкай, Такой лёгкай.. Такой чароўнай... Гэта Не кава гэта Пітво Анёлаў... Сказала Мне Зорка З плаката...

Човен поўны зораў, Толькі даплыві... Калі будуць колы Хочаш пракаці...! Калі будуць крылы Паляцім с табой- Човен поўны зораў Крочыць над зямлёй! У сусвеце ночы Ужо радыё шыпіць- Але човен зораў Па зямлі ляціць....

     Танклявай жаночай рукой,
        Час вымыкае святло,
              Надворья зменлівы лёс,
                    Грукае ціха Ў шкло....
                Поўнач і недапітая кава...
                    Сурвэткі прыгожыя сны,
                          Яна таксама,
                      Прыгожая ...Ружа апоўначы...
                    Жудасна толькі тады,
                      Калі разумеешь Ў адказ,
                         што прыгажосць жыве...
                             Душа ...адляцела у раз...
               Можа гэта босскія сны...
                  Ружа апоўначы...
                         На вашчаным стале,
                              Хтосьці як сфінкс гаварыць...
                      Што трэба за зорамі плыць....
    

( Трымошка-алагізм на русск. неваляшка.)

      Трымошка -лялечка мая.
        Гляжу і смешна мне і сумна...
           Таму што ў завадарствы гэтым  сам ...
                  гуляю я...
                      Яб быццам маю розум -хісткі тлумны...
                          Трымошка лялечка мая...
                       Твае мне смешны посмішкі,
                          Развагі , поглед...
                     і Як гучыш-як  гук пяска,
                            І гэтым простым шчасцем ганаруся ...
                              Трымошка лялечка мая...
                                   У дзяцінства ёсць надзея,
                                       У сталасці разваг і схілаў цішыня
                                            Як  горача і складна
                                Трымошка лялечка мая...
                       Як коцяцца імгненні і гадзіны,
                           Ты выглядаешь  з шафы як аздоба ветнага святла,   
                                Трымошка лялечка мая...
                               Трымаць у руках каб падарыць,
                                  Адзінае что думкамі не можно сцяць,
                          Ад радасці Трымошка-лялечка 
                            цябе б хацеў пацалаваць...
                             Але наступствы розныя ,
                          І жартам цягне злом,
                          Уздымуся ў раніцу,
                            Як та трымошка лялечка,
                           і ўстану перад ранешнім бялюткім шклом...

Ты як Віцязёк, Ветразь -Ветразёк...

Сярод хваль здалёк, Ветразь -Ветразёк... Велічна ідзеш, І плыве хада... А у мяне Ў руках гучная дуда...

Клікаю цябе хвалі не крану, Любішь ты Доўгую , глыбокую Ваду....

Дзе я , Надзея? Водары млеюць... Гэта , я Надзея! Адгукніся Мая ДабраДзея!

Рэха наводмаш Паспее... Рухі бясконцыя- Пасярод, Надзея адна з знагод... А можна мне у твой Карагод?

Ён пайшоў да гары, Чаму і куды... Яму казалі сядзь пакуры, А ён пайшоў да гары...

Адкуль ідуць званы, Ён пайшоў дагары... Яму казалі сядзь Пагавары...

...Ён звярнуўся Да Гары, І сказаў ты сам мной Пагавары...

Ён вярнуўся, Ды цвітуць Сады ён хадзіў Да гары....

Цік-Цік- Сказаў цвік, Будзе шпакоўня... Раптоўна.... Стульчык лажу, Пад лямпай... Цік-Цік! Адгукнуўся цвік... ...Грук -грук... Хтосьці стучыць у гук! У куфарок пакладзі Цукарок... ...Вось табе хлопча Кіёк, На будучыню дарог!

Жоўты ліхтар... І побач постаць Цемры... Роўнае паліто .... ...Цемра, а ты хто? ... Блізка твой твар Ля ліхтара... Зялёнай Лістоты чарга... Толькі бачна Цмяныя промні, У ілба- А з яго кропелькі Як быццам вада.

Горача і млосна, Ад тваёй мілосці... Крок..прыйшло Каханне... Скрозь нуду, І скрозь чаканне!

Пасябрую раптам, З кожным Дрэвам, Як цябе каханне Безліччу абмерыць...

Горача і млосна, І згубілась ў каве, Уся твая патрава...

Не галасі... Твой лямант, Шлях мой абуджае... Але як доўга можна У цішы блукаць... І чорная сляза прастая, Жаночае ў душы не сцяць... Ты міласэрднасць, Тая пад покрывам, У якой і твар, І рукі , Над галавой Тваёю птушак гукі.

Чаму качкі не Спяваюць? Чаму куркі не лятаюць? Не спаразумець.. Чаму хмаркі набываюць, Чаму зоркі ў начы світаюць ... І чаму не могуць абагрэць... Чаму ветрык Па зямлі блукае, У яго сівая шчэць...

Зёлка, зёлачка- Мне лягла ў далонь, Ці прасілася!?

Зёлка, зёлачка Ты пра што забылася!?

Я забылася Як свяціла сонейка... Я забылася, Дрэвы як стаялі роўненька.

Зёлка, зёлачка Твой духмяны пах, Не яшчэ не спрах...

Я пакупаю шалікі, Таму што пішу вершы... Хоць у гэтым я не першы... ....Стане над душой Гандляр, У яго спытаю дзе Набыцца Мар... ... Пішуць людзі подаўна Як стаіць сусвет, Шалікі чароўныя, І навокал белы свет... Уладзімір Кветка

Зорнае неба і час ў быцці, Гуканне прасторы... Ён быццам жывы, Як лісцяў, іглінак Празора!

         Вярніся нашчадак
         Лясоў!
         Вярніся з сваім 
         Запаветам-
         І хай прагучыць
         З табой нашае лета!
         І свята жыцця,
         І вобліч чудовы...
         І зорка мая.
         Вярніся нашчадак
         Лясоў,
         Вярніся з сваім 
         Запаветам-
         І хай прагучыць
         З табой нашае лета!
    

Ружа на ўлонні -прыгожа, Белая ваза стаіць. Гэтае ружа ўдзячна- Таму, хто прысякнуты вечна любіць!

Можа быць марная кветка, Дотыкі знешніх прыкрас, Гэтае ружа часта ласкава пяшчоціць нас!

…Знешняе часам губляе Вобліскам галізны, Ружа ціха спытае - Як доўга стрымаешь ты !

... Над белымі вежамі сад, І ціха прымоўклі галіны І вочы дзяўчыны гараць- Будучай гаспадыні!

Шчасце жыве ў аблоках- над вежамі поЎНІЦЦА САД, у БУДУЧАЙ ГАСПАДЫНІ -САРДЭЧНЫ НАСТРОЙ І ЛАД.

нАД БЕЛЫМІ ВЕЖАМІ САД, І СКРУХА БЫВАЕ НАХОДЗІЦЬ, аЛЕ МАЛОДОСЦІ ЧАС, зАПРАШАЕ ЯЕ КАРАГОДЗІЦЬ...

нАД БЕЛыМІ ВЕЖАМІ САД, у ВІШАНЬ -СВАЕ пранкнёныя сПЕВЫ, Яна чакае кагось, Хто будзе добры і смелы!

Няўжо я ў легкадумным свеце, Але салодкі пацалунак твой... Галле хістае цёплы вецер, І мрояць стужкі над вадой! ...І вобліч гэты сукранальны, Няўжо падвоена душа, І на пяшчотным сэрцы Адчуваешь, адбітак каляровый шкла. ...Што за аглядам, Ёсць-імгненні, што дорыш ты Магчымаю парой, заўжды нязвыклыя карціны, І послед чаравання за сабой!

Часам мне хочацца смяяцца... Бо жыццё падобнае на не праўдзівую казку... Часам мне хочацца жыць у вялікім чорным замку. Дзе дужа белае святло... Папрасі мяне стаць ветрам, Папрасі мяне стаць Першым летнім месяцам... Но толькі не прасі Мяне стаць пустэляй Я ўжо ёй не магу быць!

Нашто табе Дрэнныя думкі гэтыя?- Цень глядзіць З-за вакна.

Думкі думкам Адценне- Горыч віна.

...Ці весялосць Адмысловая?

Ці проста

У Шалях Кіпіць, Адвечнасць, Якой не забыць.

АБУДЖАНЫ ГАЙ

Прачнуўся абуджаны гай, Птушка ў ім заспявала, Вада зацурчала... Абмыў я бялесы Твар... Дрэва зашапацела- І матылёк паляцеў... Пабавіцца захацеў... Загаварылі верхаліны Сказаў мне пачакай, На сэрцы абуджаны гай... .

У Яго жонкі Футра... Такое цудоўнае, Як намалёваннае... ...Яна выходзіць И нясе - адчуванне Поўнае... Ты спытаешь, Што за яно... Быццам усе Раўно... У Яго жонкі Футра як малеваннае, Не зойдешь У месца перапоўненае... Вой, пачакайце Кабеты Будзе скора лета...

На стале стаяць Лекі... Горкія і салодкія... І мінаюць павекі... Імгненні Хуткія... ....Мне нічога Знявечыць не хочацца... Але лекі ці гэта пітво? Гэта толькі каб адлягло... ...А пітво гэта штосьці такое, Што натхненне абудзіць, Што цябе не марудзіць... Што чаруе, заве - Што ўсе ж годна табе.

На скрыпачцы Бажба, I Гукi Дробна выцiнаюць, Вось значыць Што танклявая струна... Якiя сэнсы раiць! ...У камячык, Сцялося быццё i На бярвеннях- Ад лета ценнi...

СУНІЦА

Куды ты схавалась Суніца? Можа табе на спадніцу? Самай чырвонай кабеты, Чароўны аздобак лета...

Дзе ты хавалася Ўзімку? Можа ў Вуснах прыгожых, Ці ў слоіках Белых, За сцяной-агарожай...

...Кошык рознага Траўя... І раптам частунак, І раптам цалунак, І раптам ратунак.

У рэшаце Ляжаць Цацкі... Ці бачылі вы Такое...? Не час Казаць казкі, Ужо наракае Дзіця малое.. Яно ўжо не верыць І іншаму Кажа казкі, Ці будуць Да казкі падказкі...

На дрэве Ляжала коўдра Ўявіце сабе... Чырвоная тканіна І не зразумела гэта Восень, ці зіма, Ці вясна.. Які сязон, Але дрэва Была голае, І хтосьці Накінуў на Яго Коўдру... Каб не было халодна... Такая чырвоная Коўдра Дакрануўся І табе цяпло... Можа яна ўпала З неба гэта коўдра...?! Уладзімір Кветка

ХТО КРЫЧАЎ...?

Чалавек йдзе Па рэйкам доўга, Доўга ... А цягніка ўсе Няма і няма... Нервы не вытрымоўваюць... Хочацца крычаць..

Божухна як хочацца крычаць.. Лясы таксама хочуць Паклікаць Яго , Много каменьчыкаў Каб кінуць яму ў спіну Каб сышоў З рэек... Бо чалавек , Гэта не цягнік... Ён не можа крочыць Па рэйкам... Можа глухі.. Людзі дапамажыце ?! ... Йдзе Цягнік.... Людзі!..Людзі...! І сапраўды Цягнік ідзе Ён не ведае, што па рэйкам Ідзе цягнік.. Там чалавек... Людзі дапамажыце...?! Чалавек Павяртаецца І сыходзіць На каменьчыкі, З каменьчыкаў на траўку.. Адлягло ніякага Ляманту, Хто крычаў...? А ён сабе спакойненька Пайшоў па ягады...

Да мяне Дакранулась Галiна... Бачыш Я бясконцае Шкло... Выявляю... Як крэйдай Быццe... Гэта ў зроку Гэта з змроку На святло ляцiць- Гэта ў кроку- I застаецца ў пешы галiнам воблiч Адкрыць...

У двары выспа З пяску, З пясочку... У ёй маленькія хованачкі... Няўжо ў выспе з пяску таксама жывуць Людзі- Якія раніцай Прачынаюцца, Якія пасміхаюцца Адзін аднаму, Брэшуцца адзін З адным, Потым кладуцца спаць... Не выспа з пяска Больш падобна на могільнік... Не выспа яна бязмоўная І ціхуткая, Гавораць толькі Хованачкі...

Я хачу ў Бурштын Незламанай прыгажосці... Зазвініць палын - Для яго- мы заўсёды госці... Той хто крочыць Адчувае, Як Бурштына прыгажосці Не хапае... Ў Воблічы Мілосці і Надзеі, Цьмяныя падзеі...

Кропелька ўпала На зямлю... Кропелька як быццам з мора... Я таксама кропелька цябе паю, Можа ты той прыклад дасканалага ўзору...

Пасвяці мне ўначы, Быццам бы празора, З дрэваў упадзі - З дрэваў льецца мора. Ды абмый душу светласцю Штодзённай, Буду я празрысты атаясамлены.

І пераноссе Быццам бы стырно.. Ты Божа , той Што робіш пасярод мілосці? І змоўчыў ўсё шалом... І змоўчылі ,астылыя ўжо косці... ...У яго вачах замерла Хроніка часоў, У яго вачах замерлi Лес і поле... ...Але Ён некуды Глядзіць спрадвечна мімаволі...

Усмешка Твая ...на ўлонне Веснавых бяроз... І хістаецца сукенка... І на стенцы тень узрос... Вішанька Каля прысценка... Рабацінне праняло, Гэта толькі ў імгненні, І гудзяць галінаў ценні...

Крышталь, Твой воблiч скрозь Крышталь, Мне зразумела Невагамосць... У адбiтках- Усе ж алмазная няроўнасць...

Крышталь твой Воблiч скрозь Крышталь i рэчаіснасцi Ўмоўнасць...

...Нагая... скiнуты с плячэй паркаль..

Ты мая доля i нядоля, Ты мае гора i не гора... Ты мае мора i паволя... Адна кветка на ўсё поле.

Крые зямлю голле, Вецер покрыва сцюдзіць, Усё то ,што ўнутры раптам позірк Абудзіць.

Ці я адвечную спадарож Наведаў, Пацалунак Вусны загубіць... Пацалунак быццам Світання малюнак!

                   Уладзімір Кветка

Адгукніся цемра, Адгукніся ноч... Белая сурвэтка Ззяе... Толькі не прадказвай мне нічога Не мяне гэта натхняе....

У цябе гульня Простая... Каб ні бачна Бало анічога, І святло шукаю- Пяць хвілін, Як быццам гэта з Ганка многа.

Голай скурай Адчуваю Пацямненне- Толькі цемра гэта... не наяўнасць Знешняга партрэта.

У гушчары Твой белы твар Як прывiд... Але як месяц Свецiць ён, Як быццам бы ў крыге... Як быццам твар Твой медальен.

У гушчары твой Белы твар, ...i дзесьцi Схованы пальчаткi, А можа ўпалi на алтар... Усе здейснiлась, I ноч прыйшла, Абдымкi свае Прасцяла Сярод лёгкіх Хмар...

РЫСЫ

Твае скутыя Рысы- Быццам часопіс праўды, І на твары халодным Блакітныя фарбы... Малая фігурка І грукацяць абцасы... Жанчына - А астатняе ну яго трасцы... У вокнах святло засвеціць І будзе прыемна кабеце....

У мяне спявочыя вочы, У мяне ахвочыя вочы... Яны бачаць, Ценне , Лістоту... І далонню ганю, Ад ілба , І спакусу і цноту...

...Шалі ў якіх Не хапае жыцця... Але хочацца раптам Памерыць Да якіх усплывае Брам Белы , прыгожы лебедзь... ...Быццам ветразь Шыя яго, І плыве так Павольна і роўна... А над ім бераг Роўны струменіць.

Адляцелі летуценні, І засталіся імгненні... І няспынны час... Пасміхаецца люстэрка, Шалік выскачыў наперад Каляровым зазірне штораз... Слухай шалік можа табе крылы, Каб ляцець што сілы, Будзе фанабэрысты паказ...

Срэбраны званочак! Срэбраны гудочак...! Ўзняўся на маю далонь... Срэбраны званочак, Срэбраны гудочак Разкажы i пакажы Водбліскі свае... На сукенку ты падобны Чорнай той Паненкі, Што як быццам ружа ходзіць, Што па зале Ў сіні зіхаціць. Мабыць на галіне Голай ты таксама Зазвінішь няспынна, З ветрам затрымцішь... Уявіць пытаюсь, Але слухаць лепей, Як пранізліва звінішь.

Выйшаў Ранак Узняўся на ганак, Ды палі свае аглядзеў... Закруціўся барвовым І жоўтым... Толькі промень Самлеў... І яго прывітала Галінка , І яму ў адказ памахала, Зразумела -чакала... А праменьчык Тое маленча , Як агеньчык па ганку Скакаў!

...Ля возера Мяне спытала Кветка: "Якая ты кветка Быцця?". Зачаравала Шклом- Свайго жыцця! Яна празрыстае Вады суседка... Чароўных думак Завадзя!

Ён апрануў нагавіцы, І паглядзеў у шкло, Пакутлівыя рысы у Яго... І постаць Схоплена добра, Але чакай, не чакай Пойдзе У гэты Пахмурны гай... Зялёныя дрэвы, І шэрані белай павекі... А там усё ж якая ёсць Весялосць, Ды чуллівыя рэкі...

Стаяць бязмоўныя Дахі, І ззяе жаўтлявым жвір... Крыху зацямніліся гмахі, Як быццам у іх свой Бясконцы вір.... ...А побач рабіна, Свае бранзалеты Сажгла, Крыху няёмка і дзіўна, Плечы свае абняла... ...І хтосьці зноў абазнаўся, Яна не Яна, Па вуліцы гэтай пайшла.

Глядзяць закапцелыя Смолкі- Лямпы , Якія дораць Святло... І з іх вынікае Жытло... ...Сцены- Прытулак надзеі, І рукі ,што лапікі, ш'юць, Што хочаць Брамы жыцця хутчэй Адамкнуць.

Прывітанне кусцікі, кусточкі! А ці скора будзе бэз ?! А ці скора будуць Цёплымі куточкі, І паявіцца агрэст...?! Ваш радок мне Да спадобы, Хоць не доўга З вамі шлях, Ажыве яшчэ Над вамі той Цудоўны, лёгкі пах!



Вось бачыш Далягляд... І адчуваю, як Гэта шукаць прасторы... І травы дзіўна шапацяць... Так дзіўна без дакору... Мне хочацца па іх Бяжаць, І пахі мяты... Што гарбатаю Завецца... І ціха акунуць Ў гэты золак сэрца...

Алеся i Алёна, Два светлыя iмены, Мне хочацца прапець, I срэбрам зазвiнець... Две стужкi У валлосях, Две белых птушкi, Адчыненая клець...